The GPPF 2012 Chania Forum

“Unfolding the Layers of the Crisis: the Nation-State, Europe, and the World”
GPPF Chania Forum, 21-22 September 2012

Full Programme

Executive Summary  

Μπροστά μόνο με νέες πολιτικές δυνάμεις

Είναι πασιφανές πως η Ελλάδα περνάει όχι μία αλλά πολλαπλές κρίσεις τα τελευταία χρόνια. Στο μυαλό όλων έρχεται πρώτα πρώτα η οικονομική κρίση. Ομως αυτή είναι άμεση συνέπεια του τρόπου που έχουμε δομήσει το κράτος και τις αξίες της κοινωνίας. Η μεγάλη κρίση, η μητέρα των κρίσεων, δεν είναι οικονομική αλλά πολιτική.

Παρακολουθώντας τις συζητήσεις στη Βουλή ο απλός πολίτης μένει πραγματικά άφωνος. Ο θεατρινισμός, η τσαρλατανιά, οι ψευτομαγκιές, ο αβδηριτισμός, η απουσία επιχειρημάτων και λογικής είναι κυρίαρχο στοιχείο στις συνεδριάσεις του ύψιστου οργάνου του δημοκρατικού μας πολιτεύματος αλλά και στις κομματικές αντιπαραθέσεις. Οι εξαιρέσεις που πάντα υπάρχουν είναι λίγες. Τα κόμματα και οι βουλευτές, αντί να είναι το κόσμημα της δημοκρατίας ενός σύγχρονου και πολιτισμένου ευρωπαϊκού κράτους, έχουν γίνει άξιοι εμπτυσμού, περιφρόνησης και αποδοκιμασίας. Θα έλεγε λοιπόν κανείς πως είναι εύφορο το έδαφος για την καλλιέργεια νέων πολιτικών δυνάμεων και κομμάτων.

Μύθοι και αλήθειες για την εθνική κυριαρχία

Amber alert: αναζητείται η εθνική κυριαρχία. Τελευταία φορά εθεάθη στο Καστελόριζο, Απρίλιο του 2010. Ή, το άλλο που κυκλοφορεί εσχάτως με την κατοχή το ξέρετε; Τι κοινό έχουν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες με τον ΣΥΡΙΖΑ, την ορθόδοξη εκκλησία, αλλά και τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών; Παράξενο «πάντρεμα» θα πείτε. Ολοι τους, ωστόσο, πιστεύουν ότι το Μνημόνιο απειλεί την εθνική κυριαρχία. Η δανειακή σύμβαση «προσβάλλει την ίδια την κυριαρχία και την υπόσταση της χώρας», συμπέραινε η βαθυστόχαστη ανακοίνωση των δικηγόρων περίπου ένα και μισό χρόνο πίσω. «Η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη», συμφωνούσε με την περίφημη επιστολή της την ίδια περίοδο η, σταθερά αμετροεπής, ορθόδοξη εκκλησία.

Τώρα που η ψείρα βγήκε στο γιακά… Μαύρη βία, κόκκινες δικαιολογίες, μέσα και σκοπός σε ένα quasi-failed κράτος

Την ώρα που αναζητούσα ένα τρόπο να ξεκινήσω το κείμενο αυτό, φίλοι ανέβασαν στο facebook ένα (ακόμα) video με τη Χρυσή Αυγή, το οποίο, φαντάζομαι, κάνει ήδη το γύρο του διαδικτύου. Ο βουλευτής κατηγορεί τους αστυνομικούς που έχουν παραταχθεί ως ανάχωμα στην αντι-συγκέντρωση κρανοφόρων ότι την προστατεύουν και απειλεί ότι αν δεν προβούν σε συλλήψεις όσων βανδαλίζουν αυτοκίνητα και εμποδίζουν ψηφοφόρους του κόμματός του να παραβρεθούν στην εκδήλωση που διοργανώνει θα τους μηνύσει για παράβαση καθήκοντος. Πριν από αυτή του τη δήλωση, που γίνεται κατά κάποιο τρόπο «επίσημα», απευθυνόμενος στην κάμερα, ο φακός τον συλλαμβάνει να εκστομίζει μερικά «γαλλικά». Προσάπτει στον επικεφαλής της αστυνομίας ότι «αδρανεί» (ή μάλλον ότι δρα, αλλά προς ιδίαν, ούτως ειπείν, χειρωνακτική τέρψη, ήτοι, για να μην απομακρυνθώ από τη γαλλική, «qu’il se branle») και απειλεί με οργίλο ύφος ότι αν η αστυνομία θέλει νεκρούς, θα τους έχει.

Παιδιά, της Ελλάδας παιδιά (ή μήπως όχι);

Το άσμα που εμψύχωσε χιλιάδες στρατιωτών στο Αλβανικό μέτωπο το 1940 αναφέρεται στα παιδιά «της Ελλάδας». Διαφοροποιείται ως προς αυτό το σημείο από το αρχαιοελληνικό «ίτε παίδες Ελλήνων». Τυχαίο;

Οι αρχαίοι, που ζούσαν σε μικρές πόλεις-κράτη, χωρίς ανεπτυγμένο οδικό δίκτυο και που επικοινωνούσαν σπάνια μεταξύ τους (ειρηνικά στους Ολυμπιακούς αγώνες και κατά τα λοιπά στα πεδία των μαχών), δικαιολογημένα βάσιζαν την ιθαγένεια στο γνωστό από τον Ηρόδοτο τρίπτυχο «όμαιμον, ομόθρησκον, ομόγλωσσον». Το λεγόμενο jus sanguinis ήταν ο προφανής τρόπος διαχωρισμού μεταξύ «ημών» και «ούτων».

Stop the Cuts and Fund the Reforms

Greece’s economy and society are imploding. GDP has declined by almost 25% since the start of the crisis. Unemployment has tripled and stands at 25%, with youth unemployment twice that. Crime is on the rise and so are racist incidents. Ideologies of the extreme right and left are gaining significant support.

Διαγραφή χρέους ως μοχλός για δομικές μεταρρυθμίσεις

Η Ελληνική οικονομία συρρικνώνεται με δραματικούς ρυθμούς. Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) έχει μειωθεί κατά 20% σε σταθερές τιμές από το 2008. Η ανεργία έχει τριπλασιαστεί και βρίσκεται στο 25%, ενώ η ανεργία στους νέους βρίσκεται στο 50%. Η οικονομική κρίση επηρεάζει πλέον την κοινωνική συνοχή. Τα περιστατικά ρατσιστικής και λοιπής βίας αυξάνονται και κόμματα με πολιτικά ακραίες ιδεολογίες διευρύνουν το ακροατήριό τους.

Εσωτερική υποτίμηση και μείωση τιμών στην Ελλάδα

Ο πληθωρισμός στην Ελλάδα έφτασε τον Αύγουστο το ιστορικά χαμηλό επίπεδο του 0,3%, που σημαίνει ότι η τιμή ενός αντιπροσωπευτικού καλαθιού αγαθών ανέβηκε κατά μόλις 0,3% σε σχέση με πέρυσι. Η συνεχιζόμενη -αν και ασθενής- άνοδος των τιμών, προκαλεί απορίες. Ο γραμματέας της ΚΟ των Ανεξάρτητων Ελλήνων έφτασε  να κατηγορεί το Υπουργείο Ανάπτυξης για ανικανότητα, επειδή δεν σταμάτησε την άνοδο των τιμών. Ίσως κάποιοι Έλληνες αρνούνται να πιστέψουν ότι δεν ζούμε στη Σοβιετική Ένωση: οι τιμές της αγοράς τυπικά δεν ορίζονται στα γραφεία κάποιου Υπουργού. Δεν είναι όμως η εσωτερική υποτίμηση δηλωμένος λίγο πολύ στόχος της οικονομικής μας πολιτικής; Εσωτερική υποτίμηση δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να πέσουν οι τιμές των προϊόντων, υλικών ή άυλων; Όχι ακριβώς.

Η υπόθεση Βαξεβάνη και η επιλεκτική εφαρμογή του νόμου

Η υπόθεση του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη και της δημοσιοποίησης των ονομάτων της περιβόητης ‘λίστας Λαγκάρντ’ που απασχολεί ελληνικά και διεθνή μέσα, θέτει ορισμένα πολύ σημαντικά ερωτήματα για τη σχέση ελευθερίας του τύπου και της έκφρασης με το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής όπως αυτά προστατεύονται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

1st Annual GPPF Forum 2012: Executive Summary

“Unfolding the Layers of the Crisis: the Nation-State, Europe, and the World”

1st Annual GPPF Chania Forum, 21-22 September 2012

Executive Summary

The third event organized by the Greek Public Policy Forum took place on September 21 and 22 at the Kiani Beach Resort in Chania, Greece. It was kindly sponsored by Decidendi Consultants, the Economic Chamber of Western Crete, and the Regional Development Fund of Crete. The Chania Forum tried to build upon the foundations laid by the two previous Fora at Oxford (June 2011) and Nottingham (March 2012). The Oxford Forum focused on Greece’s multifaceted crisis (economic, political, and social). The Nottingham Forum tried to examine the Greek crisis in its European context.

Συζήτηση για την κρίση στην Ελλάδα και τις προοπτικές εξόδου από αυτή: LSE 2012

Η Κρίση στην Ελλάδα κι οι Προοπτικές Ανάκαμψης

Συζήτηση για την κρίση στην Ελλάδα 

και τις προοπτικές εξόδου από αυτή

London School of Economics

11 Σεπτεμβρίου 2012

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2011 to Ελληνικό Φόρουμ Δημόσιας Πολιτικής συνδιοργάνωσε στο London School of Economics συζήτηση με θέμα την ελληνική κρίση. Το πρώτο μέρος της συζήτησης είχε ως θέμα (α) ποιο θα πρέπει να είναι το μακροπρόθεσμο “όραμα” για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, και (β) τι εμποδίζει την εξέλιξη προς αυτό και ποιοι τρόποι υπάρχουν για να αρθούν τα εμπόδια. Έγιναν παρεμβάσεις από ένα πάνελ τεσσάρων ομιλητών το οποίο συντόνισε ο Δημήτρης Βαγιανός, και στη συνέχεια έγιναν ερωτήσεις προς τους ομιλητές. Το δεύτερο μέρος της συζήτησης, το οποίο συντόνισε ο Νικήτας Κωνσταντινίδης, είχε ως θέμα το πώς οι Έλληνες του εξωτερικού θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην επίλυση της κρίσης. H εκδήλωση έγινε υπό την αιγίδα του Ελληνικού Παρατηρητηρίου (Hellenic Observatory) του LSE.

Discussion about the Greek crisis and its possible resolutions: LSE 2012

Discussion about the Greek crisis and its possible resolutions

London School of Economics

11 September 2012

On 11 September 2012 the Greek Public Policy Forum co-organised a discussion at the London School of Economics about the Greek crisis. The first part of the discussion focused on (a) what should be the long-term “vision” for Greek economy and society, and (b) what obstacles are preventing the evolution towards that vision and what ways exist to circumvent them. There were four talks by a panel of speakers, which was chaired by Dimitri Vayanos, followed by a Q&A session. The second part of the discussion, chaired by Nikitas Konstantinidis, focused on how diaspora Greeks could help with the resolution of the crisis. The event took place under the auspices of the Hellenic Observatory at the LSE.

Chania Conclusions on the Crisis

The business of predicting the future course of the present eurozone financial crisis is a risky one, with developments occurring with a frequency and irregularity that leave one constantly uncertain what will happen next. However, sufficient time may have passed to venture a number of tentative predictions as to what the outcome of the crisis will be.

Ελπίδα στο όραμα

Ο καλεσμένος μας κύριος Δοξιάδης έχει συγγράψει ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία  «Ο Θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ». Είναι αγαπημένο για δύο λόγους. Πρώτον γιατί είμαι μαθηματικός και δεύτερον γιατί είχα και εγώ ένα θείο που τον έλεγαν Πέτρο. Ο θείος  Πέτρος, λοιπόν, ο δικός μου θείος, δεν είχε εύκολη ζωή. Η εφηβεία του διακόπηκε απότομα όταν στα 12 χρόνια του μπήκε σε ένα καράβι με την μητέρα του και τις αδερφές του πρό-σφηκας (υποτιμητικός όρος  της εποχής) για τη μητέρα πατρίδα. Η Ελλάδα παίζει συχνά τις Τρωάδες του Ευριπίδη στην πραγματικότητα. Ο Ποδονίφτης και οι Ποδαράδες (περιοχή Νέας Ιωνίας, Φιλαδέλφια) θα ήταν για χρόνια το σπίτι του, χαμάλης ως έφηβος η πρώτη του δουλειά στην αγορά. Στο στρατό κάθε εύστοχη βολή ήταν και ένα μπακλαβαδάκι, γι’ αυτό και σημάδευε καλά. Λίγα χρόνια αργότερα με ατομική πρόσκληση επιστράτευσης θα βρεθεί από τον Αύγουστο του 1940 προφυλακή σε Σύνταγμα πεζικού στα Ελληνο-Αλβανικά σύνορα. Ο στρατός τον είχε κατατάξει ως δεινό σκοπευτή. Την τέταρτη μέρα βρέθηκε σε ορεινό χειρουργείο με σακατεμένη την αριστερή του πλευρά. Ο μπακλαβάς εντέλει του στοίχισε ακριβά. Η πατρίδα του αναγνώρισε 25% αναπηρία και μειωμένη σύνταξη συν μία ωραία καρφιτσούλα που έγραφε ανάπηρος πολέμου.

Το όραμα μίας νέας Ελλάδας

Η κρίση της Ελλάδας μπορεί να συνοψιστεί στην επικράτηση ενός κυνικού συστήματος “αρπακτικού παρασιτισμού” που κατασπατάλησε και ιδιοποιήθηκε τους κρατικούς πόρους από τα μέσα της δεκαετίας του 80 εως το ξέσπασμα της κρίσης. Η ίδια η κρίση οφείλεται στην αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προσαρμοστεί στους κανόνες της εσωτερικής αγοράς της ΕΕ και τους κανόνες του Ευρώ. Η λύση πρέπει να συνδυάζει οικονομικές μεταρρύθμίσεις με πολιτικές. Το στοίχημα για την Ελλάδα είναι να ξαναγίνει μια ανοικτή και δίκαιη κοινωνία με την ειλικρινή διεθνοποίησή της οικονομίας της. Το ευρωπαϊκό όραμα της δημοκρατικής ισότητας συνδυάζει τον δυναμισμό της ευνομούμενης αγοράς με την κοινωνική προστασία των αδυνάτων. Η φιλοσοφία αυτή είναι η σημερινή εξέλιξη των παλιών ιδεωδών του πρώτου ελληνικού κράτους. Το όραμα της νέας Ελλάδας είναι ακριβώς το ίδιο με το όραμα της παλιάς.

Greece: The Erosion of National Democratic Politics

The results of the May 6 parliamentary elections have heralded the end of an era in its post-dictatorial democratic politics (metapolitefsi) characterized by alternation in power by two catch-all parties, cartelization of government, and heavy statism. The people have expressed a strong aversion to established political elites of the center-left PASOK and the center-right New Democracy (whose respective vote shares added up to 32%, less than half of their sum total in the 2009 elections). The rise of SYRIZA, a pre-electoral coalition of left-wing movements, has been the major story so far. However, the existing electoral system – designed by New Democracy in 2006 as a buttress for an entrenched two-party system and stable single-party government – has led to a significant distortion of the democratic will in terms of the translation of vote shares into seats (New Democracy gained more than a third of the seats with only 19% of the vote).

Thoughts on the Purpose of the Occupy Movement

Can the purpose of Occupy as a movement be no purpose at all? I think universally, if that word can be used, it is thought that every action has some kind of purpose. Building on that premise, one of the ‘competing’ purposes for Occupy on the conceptual, symbolic and ideological level is to demonstrate against global institutions, states, markets, and hierarchical systems which cannot fit the network model experienced through technology in the everyday, and are failing to represent the population through different varieties of democratic systems (with their microfascist logics) or other fascist systems, and more specifically points to:

Δυνητικές ιδεολογικές κατασκευές: Η σημασία των εξεγέρσεων του Δεκέμβρη 2008 σε σχέση με την εικόνα της Ελλάδας στην παγκόσμια πολιτική

Εισαγωγή

Αλλά όπως μια πολύ μικρή δόση αυτοσεβασμού παρεμποδίζει το άτομο να υψώσει το ηθικό του ανάστημα, έτσι και μια κουτσουρεμένη εθνική περηφάνια καθιστά αδύνατη την ενεργητική και αποτελεσματική συζήτηση για την εθνική πολιτική.[1]

Το παραπάνω απόσπασμα αναφέρεται στην επιθυμία για μια αποτελεσματική εθνική πολιτική. Η συζήτηση που προτείνω εδώ δεν σκοπεύει καθόλου σε μια αναζήτηση εθνικής πολιτικής για την Ελλάδα ή την ανύψωση του ηθικού αναστήματος του ‘Έλληνα. Το αντίθετο μάλιστα, τέτοιες λογικές είναι κατά τη γνώμη μου υπεύθυνες για την ανικανότητα της Ελληνικής πολιτικής μηχανής να λειτουργήσει σε επίπεδο που να βάζει πρώτο τον άνθρωπο κι όχι μόνο τον ‘Έλληνα, πρώτο τον πολίτη κι όχι την κρατική μηχανή, και πρώτη την πολιτική ανάλυση και την υλοποίηση της αλλαγής του κοινωνικού συστήματος, κι όχι την επιφανειακή τσαπατσούλικη κομματική ιδεολογία, που μόνο σκοπεύει στην επιβίωση του κόμματος στην εξουσία και την ικανοποίηση συγγενικών και πελατειακών σχέσεων.

National Democracy in Crisis – Lessons from the Greek Elections

The Greek political system has come under intense scrutiny in the past few months. The two successive electoral contests that took place on May 6 and June 17 opened a Pandora’s box, so to say, of democratic ailments: extremism, populism, witch-hunting, and fearmongering. Viewed from the perspective of five successive years of recession, unprecedented levels of austerity, and acute economic uncertainty, this should come as no surprise. The interested observer will of course also wonder about possible contagion effects, not only with respect to Greece’s economic woes but also its political maladies. The logical path of inquiry into this question will have to address the root causes of the unfolding crisis and the extent to which they are idiosyncratic, systemic, or a combination of both. My goal in this article is to examine the latest election results as manifestations of either systemic or endemic democratic trends.

Η μελέτη της εκλογικής συμπεριφοράς με τους ηλεκτρονικούς συμβούλους ψήφου

Είναι αδιαμφισβήτητο πως τόσο οι εκλογές της 6ης Μάη όσο και οι επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου χαρακτηρίστηκαν από μία διαφορετική κουλτούρα κατά τη της προεκλογικής εκστρατείας. Η απουσία μεγάλων προεκλογικών συγκεντρώσεων και τηλεοπτικών debate συνδυάστηκε με την αντιπαράθεση θέσεων και απόψεων στο διαδίκτυο. Μέσα σ’αυτό το προεκλογικό κλίμα και σε μία συγκυρία εξαιρετικά σημαντική για τη μετέπειτα πορεία της χώρας, σημαντικό ρόλο στην ενημέρωση των πολιτών έπαιξαν οι ηλεκτρονικοί σύμβουλοι ψήφου. Παρά τις ενστάσεις από κάποιους συναδέλφους που σχετίζονται με εταιρίες δημοσκοπήσεων (ορισμένες από τις οποίες όπως είδαμε είχαν ιδιαίτερα προβλήματα στην προσπάθεια να προβλέψουν το αποτέλεσμα) και κάποια κόμματα που έσπευσαν να καταδικάσουν το εγχείρημα ως «διαστρέβλωση», οι ηλεκτρονικοί σύμβουλοι αποδείχτηκαν ιδιαίτερα δημοφιλή εργαλεία στην υπηρεσία των πολιτών που κλήθηκαν να κάνουν εξαιρετικά σημαντικές επιλογές για το μέλλον της χώρας.

Greek Elections: Ανάγκα και Θεοί Πείθονται

The Build-up

The Greek elections of 17 June have been considered as the most crucial since the restoration of Democracy in 1974. Many expats –myself included- shared this view and for this reason returned to Greece to cast their vote.

These elections had, inevitably perhaps, the character of a referendum for Greece’s position within the Eurozone (the European orientation of the country more generally, I would add); or to be more precise this was the general perception within Greece and abroad. In this binary logic the pro-Euro camp was championed by Nea Dimokratia (the conservative party) and the anti-austerity camp championed by SYRIZA (a radical leftist party, the surprise of the May elections).

Ο ρόλος της νίκης της εθνικής Ελλάδος στην εκλογική προτίμηση

Μια πιθανώς ενδιαφέρουσα ερώτηση είναι το κατά πόσο επηρέασε ο ποδοσφαιρικός αγώνας του Σαββάτου πριν τις εκλογές την εκλογική προτίμηση. Βοήθησε η νίκη της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου επί της αντίστοιχης της Ρωσίας κάποιο από τα κόμματα; Ως παράδειγμα για την επιρροή αθλητικών γεγονότων στις εκλογικές αναμετρήσεις αναφέρονται συχνά οι Αμερικανικές εκλογές για το Κονγκρέσο, όπου οι υποψήφιοι που είναι ήδη εκλεγμένοι αντιπρόσωποι φαίνεται πως κερδίζουν κάποιες ψήφους όταν η τοπική ομάδα έχει κερδίσει στον αγώνα μπέιζμπολ πριν τις εκλογές. Άλλο πιο κλασσικό παράδειγμα είναι η άνοδος του ήδη πρωθυπουργού Harold Wilson στην Βρετανική κοινή γνώμη αμέσως μετά την κατάκτηση του παγκόσμιου κυπέλλου του 1966 από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας, αλλά και η πτώση του μετά την ήττα το 1970. Αντίστοιχο παράδειγμα υπάρχει και στη Γαλλία όπου η κατάκτηση του παγκόσμιου κυπέλου το 1998 συσχετίστηκε με τη γενική άνοδο της δημοτικότητας του προέδρου Σιράκ και του πρωθυπουργού Ζοσπέν, ενώ ο πιο κοντινό σε εμάς παράδειγμα είναι οι Ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2004 (μετά τα παιχνίδια του ομίλου) όπου η Νέα Δημοκρατία αύξησε ακόμη περισσότερο τα ποσοστά της σε σχέση με τις εθνικές εκλογές λίγους μήνες νωρίτερα.[1]

The Eurozone crisis and potential future scenarios

Neo-liberal restructuring in Europe has come up against its internal contradictions. It has reached its limits. Germany’s export strategy, based on cuts in wages and working conditions, cannot be replicated by everybody else. If one country has such a drastic surplus in trade, others must absorb these products. Even more severely, the Eurozone crisis has highlighted the unevenness of the European political economy. Super-profits reaped in core countries such as Germany were re-invested in state bonds of peripheral countries only in order to purchase yet more goods from the core. This circle could not go on forever and there is no potential solution from within neo-liberalism able to cope with this crisis (see Europe and the limits of neo-liberalism).

Europe and neo-liberalism

From the mid-1980s onwards, the European Union (EU) pursued a path of neo-liberal restructuring internally around the Internal Market programme and Economic and Monetary Union as well as externally in several enlargement rounds and its Global Europe free trade strategy (Bieler 2012). The Eurozone crisis, however, has shown the internal contradictions of this strategy. Neo-liberal restructuring in Europe has reached its limits.

In 1985,the EU embarked upon a radical strategy of neo-liberal restructuring. The Internal Market programme, institutionalised in the Single European Act of 1987, established the free movement of goods, services, capital and people by deregulating and liberalising national economies. Economic and Monetary Union (EMU) as part of the Treaty of Maastricht in 1991 further consolidated the neo-liberal course. In order to qualify for the Euro, countries had to comply with the convergence criteria including strict limits on budget deficits and national debt levels leading to a range of austerity budgets across Europe during the 1990s. The European Central Bank (ECB), in turn, was given the primary task of safe-guarding price stability, with a focus on economic growth being relegated to a secondary place at best. The Social Dimension, initially perceived by many as a potential counter-weight to economic restructuring, turned into an instrument of market building.

Αμαρτίες γονέων τέκνα παιδεύουσι: passing on debt overhang

For a pdf version of the paper, containing the relevant figures, please click here.

What follows is an outline of the Greek sovereign debt crisis from a perspective that is certainly not mainstream - at least not in the sense of what every major political, economic, and media outlet loves to hate nowadays. For my interpretation as to how the crisis came about will be neither structural nor cultural. Of course, national economies do grow or decline because of social and economic substructures, political institutions, and cultural traits. Yet, these refer to long-term processes whereas serious sovereign debt crises usually evolve over relatively short (often too short) periods of time. Sovereign bankruptcies, much like those of large private companies, occur because three unfortunately too human factors are allowed to carry the day in the highest echelons of strategic decision-making. These are irresponsible greed, incompetence, and irrationality (a term which many a time is meant more as an euphemism for stupidity).

A Greek tragedy in three acts: A dilemma, an oxymoron and a leap of faith

There are times when academic witticisms really hit the nail on the head. When the organisers of the latest instalment of the Greek Public Policy Forum decided on headlining the Nottingham meeting “No Country for Old Systems”, they surely could not have predicted the tragic irony that their intended pun now encapsulates. On 3^rd April a 77 year old retired pharmacist puts a gun to his head and commits suicide in the middle of Syntagma square. In a dramatically lucid suicide note he explained that the only act of resistance left to him before ending up looking for food in the trash, was a dignified end of his own choosing. While the jury is still out on what will happen to countries with “old systems” that fail to meet the standards of the global free market, Greece appears to be rapidly becoming “no country for old men”. If soaring youth unemployment, gender inequality indices and the growing waves of emigration are added to the equation, it is doubtful whether younger men and women will fare any better for the foreseeable future.

A ‘crisis’ of legitimacy – the role of citizens and democratic control

Much of the discussion of the current crisis in Greece and Europe in general has understandably focused on its economic characteristics. But it is also possible to talk about a crisis of legitimacy from which the European Union suffers – a crisis which predates the current eurozone crisis and even the existence of the euro as a whole. A range of factors have been identified as symptoms of this legitimacy crisis: fluctuating levels of support for, and trust in EU institutions as reported in Eurobarometer surveys; low and falling turnout for European Parliament elections; problems with the ratification of EU treaties, both in referendums and using parliamentary methods; increasing amounts of protest and contestation directed at the EU institutions; and non-, or variable compliance with EU law on the part of member states, to mention just a few.