Aims
The GPPF was
established in 2011 by a group of early-career Greek professionals and
academics from the social sciences working in European universities, businesses
and institutions across Europe. It was
founded in reaction to the economic crisis, aiming to offer a basis for
dialogue and serve as an ‘agora’ for criticism, the deconstruction of myths and
stereotypes and, above all, the incubation of new policy ideas and proposals
for change in Europe. Discussions are based on the triptych: self-awareness,
solutions, means.
The
Initiative
The GPPF is purely political in the original sense of the
word, that is in reference to the civic responsibility of every citizen (politis). The Forum is strictly
non-partisan.
The GPPF ‘citizens’
are following developments in Greece and in Europe with great concern.
The Context
Starting from Greece,
the country’s economic woes reflect a broader crisis of Greek society and its
political institutions. Greece suffers from a triple deficit: a democratic one,
a judicial one, and a social one. Greek society has failed to protect its most
fundamental values and most vulnerable members, while remaining inert, unable
to follow the debates and developments that are currently taking place at the
international level, and unwilling to be self-critical in a sincere and
meaningful way. Populist rhetoric has taken root in political discourse. These endemic social ailments are evident in
all spheres of public life, including the political parties, the press and the
media, the judicial system, trade unions and universities.
However, within the
context of a European multi-level polity, there is also a strong systemic component in the debt crisis of
the European ‘South’. Europe is faced with a major crisis of legitimacy and its
democratic deficit is more apparent than ever. Fiscal solidarity has come at
the cost of eroding the social ties among the European peoples. Intergovernmentalism
has acquired a new face: competing national parliaments, competing national
democracies. Both the EU and its member states need to change. Past periods of
Eurosclerosis were mostly overcome through technocratic solutions crafted
behind closed doors. However, this time round more ‘Europe’ cannot be achieved
in the absence of - or against - the will of the European demos. And therein lies the biggest paradox: instead of instigating
a renewed impetus for change, the crisis has generated a new wave of
Euroscepticism, Europhobia, anti-Europeanism, nationalism and extremism. Which
begs the question: can more ‘Europe’ be achieved by truly democratic means
within an environment of polarisation, anti-Europeanism and neo-intergovernmentalism?
----------****************-----------
Σκοπός
To Ελληνικό Φόρουμ
Δημόσιας Πολιτικής (GPPF) δημιουργήθηκε το 2011 από μια ομάδα νέων Ελλήνων
επαγγελματιών και ακαδημαϊκών στο χώρο των κοινωνικών επιστημών που εργάζονται
σε πανεπιστήμια, εταιρείες και οργανισμούς στην Ελλάδα, τη Μεγάλη Βρετανία και
την υπόλοιπη Ευρώπη. Η πρωτουβουλία αυτή συνιστά αντίδραση στην οικονομική κρίση,
επιδιώκοντας να ποσφέρει ένα βήμα διαλόγου και λειτουργώντας ως “αγορά” για την
άσκηση κριτικής, την αποδόμηση μύθων και στερεοτύπων και, κυρίως, την κατάθεση
ιδεών και προτάσεων πολιτικών για αλλαγή στην Ευρώπη. Οι συζητήσεις εδράζονται
στο τρίπτυχο: αυτογνωσία, λύσεις, μέσα.
Η πρωτοβουλία
Το Φόρουμ είναι μια
πρωτουβουλία αμιγώς “πολιτική”, με την αυθεντική έννοια του όρου που αναφέρεται
στις ευθύνες του πολίτη. Ως εκ τούτου, το Φόρουμ είναι αυστηρά μη
κομματικό.
Οι “πολίτες” του GPPF
παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη με μεγάλη ανησυχία.
Το ευρύτερο περιβάλλον
Ξεκινώντας από την
Ελλάδα, η οικονομική κατάρρευση αντανακλά μία ευρύτερη κοινωνική, πολιτική,
θεσμική και αξιακή κρίση. Η χώρα ταλανίζεται από έλλειμμα δημοκρατίας,
δικαστικό και κοινωνικής συνοχής. Η ελληνική κοινωνία απέτυχε να προστατεύσει τις πλέον θεμελιώδεις αρχές της και να μεριμνήσει για τα πιο αδύναμα μέλη της, ομφαλοσκοπεί και αδυνατεί να παρακολουθήσει τις
συζητήσεις και εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα σε διεθνές επίπεδο, ενώ φαίνεται εν
γένει απρόθυμη να προβεί σε ειλικρινή και ουσιαστική αυτοκριτική. Τα ενδημικά αυτά προβλήματα και, κυρίως, τα
φαινόμενα λαϊκισμού είναι εμφανή σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής,
συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών κομμάτων, του τύπου και των ηλεκτρονικών
μέσων, της δικαιοσύνης, των συνδικαλιστικών φορέων και των πανεπιστημίων.
Ωστόσο, στα πλαίσια ενός
πολυεπίπεδου πολιτικού οργανισμού, η κρίση χρέους στον ευρωπαϊκό Νότο έχει
αναμφίβολα και συστημικές πτυχές. Η
Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με μία θεμελιώδη κρίση ηθικής και πολιτικής απονομιμοποίησης,
το δημοκρατικό της έλλειμμα είναι περισσότερο εμφανές παρά ποτέ, ενώ η δημοσιονομική
αλληλεγγύη μάλλον επιφέρει τη διάβρωση παρά τη σύσφιξη των δεσμών μεταξύ των ευρωπαϊκών
λαών. Ο διακυβερνητισμός έχει αποκτήσει νέο πρόσωπο: ανταγωνιστικά εθνικά
κοινοβούλια, ανταγωνιστικές εθνικές δημοκρατίες. Η Ευρώπη και τα κράτη-μέλη της
πρέπει να αλλάξουν. Στο παρελθόν, αντίστοιχες περίοδοι κρίσης και πολιτικού
τέλματος ξεπεράστηκαν με αδιαφανείς τεχνοκρατικές μεθόδους. Αυτή τη φορά ωστόσο,
η περισσότερη “Ευρώπη" δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς ή και αντίθετα προς
τη βούληση των Ευρωπαίων πολιτών. Εδώ, λοιπόν, έγκειται το βασικό παράδοξο:
αντί να αποτελέσει εφαλτήριο για αλλαγές και επιτάχυνση των διαδικασιών
ολοκλήρωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, η κρίση έχει προκαλέσει κύμα ευρωσκεπτικισμού,
ευρωφοβίας, αντιευρωπαϊσμού, εθνικισμού κι εξτρεμισμού. Τίθεται λοιπόν το
ερώτημα: μπορεί άραγε η περισσότερη “Ευρώπη" να επιτευχθεί με πραγματικά
δημοκρατικό τρόπο μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον πόλωσης, ευρωσκεπτικισμού και
νεο-διακυβερνητισμού;
