Greece: The Erosion of National Democratic Politics

The results of the May 6 parliamentary elections have heralded the end of an era in its post-dictatorial democratic politics (metapolitefsi) characterized by alternation in power by two catch-all parties, cartelization of government, and heavy statism. The people have expressed a strong aversion to established political elites of the center-left PASOK and the center-right New Democracy (whose respective vote shares added up to 32%, less than half of their sum total in the 2009 elections). The rise of SYRIZA, a pre-electoral coalition of left-wing movements, has been the major story so far. However, the existing electoral system – designed by New Democracy in 2006 as a buttress for an entrenched two-party system and stable single-party government – has led to a significant distortion of the democratic will in terms of the translation of vote shares into seats (New Democracy gained more than a third of the seats with only 19% of the vote).

Thoughts on the Purpose of the Occupy Movement

Can the purpose of Occupy as a movement be no purpose at all? I think universally, if that word can be used, it is thought that every action has some kind of purpose. Building on that premise, one of the ‘competing’ purposes for Occupy on the conceptual, symbolic and ideological level is to demonstrate against global institutions, states, markets, and hierarchical systems which cannot fit the network model experienced through technology in the everyday, and are failing to represent the population through different varieties of democratic systems (with their microfascist logics) or other fascist systems, and more specifically points to:

Δυνητικές ιδεολογικές κατασκευές: Η σημασία των εξεγέρσεων του Δεκέμβρη 2008 σε σχέση με την εικόνα της Ελλάδας στην παγκόσμια πολιτική

Εισαγωγή

Αλλά όπως μια πολύ μικρή δόση αυτοσεβασμού παρεμποδίζει το άτομο να υψώσει το ηθικό του ανάστημα, έτσι και μια κουτσουρεμένη εθνική περηφάνια καθιστά αδύνατη την ενεργητική και αποτελεσματική συζήτηση για την εθνική πολιτική.[1]

Το παραπάνω απόσπασμα αναφέρεται στην επιθυμία για μια αποτελεσματική εθνική πολιτική. Η συζήτηση που προτείνω εδώ δεν σκοπεύει καθόλου σε μια αναζήτηση εθνικής πολιτικής για την Ελλάδα ή την ανύψωση του ηθικού αναστήματος του ‘Έλληνα. Το αντίθετο μάλιστα, τέτοιες λογικές είναι κατά τη γνώμη μου υπεύθυνες για την ανικανότητα της Ελληνικής πολιτικής μηχανής να λειτουργήσει σε επίπεδο που να βάζει πρώτο τον άνθρωπο κι όχι μόνο τον ‘Έλληνα, πρώτο τον πολίτη κι όχι την κρατική μηχανή, και πρώτη την πολιτική ανάλυση και την υλοποίηση της αλλαγής του κοινωνικού συστήματος, κι όχι την επιφανειακή τσαπατσούλικη κομματική ιδεολογία, που μόνο σκοπεύει στην επιβίωση του κόμματος στην εξουσία και την ικανοποίηση συγγενικών και πελατειακών σχέσεων.