Είναι πασιφανές πως η Ελλάδα περνάει όχι μία αλλά πολλαπλές κρίσεις τα τελευταία χρόνια. Στο μυαλό όλων έρχεται πρώτα πρώτα η οικονομική κρίση. Ομως αυτή είναι άμεση συνέπεια του τρόπου που έχουμε δομήσει το κράτος και τις αξίες της κοινωνίας. Η μεγάλη κρίση, η μητέρα των κρίσεων, δεν είναι οικονομική αλλά πολιτική.
Παρακολουθώντας τις συζητήσεις στη Βουλή ο απλός πολίτης μένει πραγματικά άφωνος. Ο θεατρινισμός, η τσαρλατανιά, οι ψευτομαγκιές, ο αβδηριτισμός, η απουσία επιχειρημάτων και λογικής είναι κυρίαρχο στοιχείο στις συνεδριάσεις του ύψιστου οργάνου του δημοκρατικού μας πολιτεύματος αλλά και στις κομματικές αντιπαραθέσεις. Οι εξαιρέσεις που πάντα υπάρχουν είναι λίγες. Τα κόμματα και οι βουλευτές, αντί να είναι το κόσμημα της δημοκρατίας ενός σύγχρονου και πολιτισμένου ευρωπαϊκού κράτους, έχουν γίνει άξιοι εμπτυσμού, περιφρόνησης και αποδοκιμασίας. Θα έλεγε λοιπόν κανείς πως είναι εύφορο το έδαφος για την καλλιέργεια νέων πολιτικών δυνάμεων και κομμάτων.