Η μελέτη της εκλογικής συμπεριφοράς με τους ηλεκτρονικούς συμβούλους ψήφου

Είναι αδιαμφισβήτητο πως τόσο οι εκλογές της 6ης Μάη όσο και οι επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου χαρακτηρίστηκαν από μία διαφορετική κουλτούρα κατά τη της προεκλογικής εκστρατείας. Η απουσία μεγάλων προεκλογικών συγκεντρώσεων και τηλεοπτικών debate συνδυάστηκε με την αντιπαράθεση θέσεων και απόψεων στο διαδίκτυο. Μέσα σ’αυτό το προεκλογικό κλίμα και σε μία συγκυρία εξαιρετικά σημαντική για τη μετέπειτα πορεία της χώρας, σημαντικό ρόλο στην ενημέρωση των πολιτών έπαιξαν οι ηλεκτρονικοί σύμβουλοι ψήφου. Παρά τις ενστάσεις από κάποιους συναδέλφους που σχετίζονται με εταιρίες δημοσκοπήσεων (ορισμένες από τις οποίες όπως είδαμε είχαν ιδιαίτερα προβλήματα στην προσπάθεια να προβλέψουν το αποτέλεσμα) και κάποια κόμματα που έσπευσαν να καταδικάσουν το εγχείρημα ως «διαστρέβλωση», οι ηλεκτρονικοί σύμβουλοι αποδείχτηκαν ιδιαίτερα δημοφιλή εργαλεία στην υπηρεσία των πολιτών που κλήθηκαν να κάνουν εξαιρετικά σημαντικές επιλογές για το μέλλον της χώρας.

Greek Elections: Ανάγκα και Θεοί Πείθονται

The Build-up

The Greek elections of 17 June have been considered as the most crucial since the restoration of Democracy in 1974. Many expats –myself included- shared this view and for this reason returned to Greece to cast their vote.

These elections had, inevitably perhaps, the character of a referendum for Greece’s position within the Eurozone (the European orientation of the country more generally, I would add); or to be more precise this was the general perception within Greece and abroad. In this binary logic the pro-Euro camp was championed by Nea Dimokratia (the conservative party) and the anti-austerity camp championed by SYRIZA (a radical leftist party, the surprise of the May elections).

Ο ρόλος της νίκης της εθνικής Ελλάδος στην εκλογική προτίμηση

Μια πιθανώς ενδιαφέρουσα ερώτηση είναι το κατά πόσο επηρέασε ο ποδοσφαιρικός αγώνας του Σαββάτου πριν τις εκλογές την εκλογική προτίμηση. Βοήθησε η νίκη της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου επί της αντίστοιχης της Ρωσίας κάποιο από τα κόμματα; Ως παράδειγμα για την επιρροή αθλητικών γεγονότων στις εκλογικές αναμετρήσεις αναφέρονται συχνά οι Αμερικανικές εκλογές για το Κονγκρέσο, όπου οι υποψήφιοι που είναι ήδη εκλεγμένοι αντιπρόσωποι φαίνεται πως κερδίζουν κάποιες ψήφους όταν η τοπική ομάδα έχει κερδίσει στον αγώνα μπέιζμπολ πριν τις εκλογές. Άλλο πιο κλασσικό παράδειγμα είναι η άνοδος του ήδη πρωθυπουργού Harold Wilson στην Βρετανική κοινή γνώμη αμέσως μετά την κατάκτηση του παγκόσμιου κυπέλλου του 1966 από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας, αλλά και η πτώση του μετά την ήττα το 1970. Αντίστοιχο παράδειγμα υπάρχει και στη Γαλλία όπου η κατάκτηση του παγκόσμιου κυπέλου το 1998 συσχετίστηκε με τη γενική άνοδο της δημοτικότητας του προέδρου Σιράκ και του πρωθυπουργού Ζοσπέν, ενώ ο πιο κοντινό σε εμάς παράδειγμα είναι οι Ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2004 (μετά τα παιχνίδια του ομίλου) όπου η Νέα Δημοκρατία αύξησε ακόμη περισσότερο τα ποσοστά της σε σχέση με τις εθνικές εκλογές λίγους μήνες νωρίτερα.[1]

The Eurozone crisis and potential future scenarios

Neo-liberal restructuring in Europe has come up against its internal contradictions. It has reached its limits. Germany’s export strategy, based on cuts in wages and working conditions, cannot be replicated by everybody else. If one country has such a drastic surplus in trade, others must absorb these products. Even more severely, the Eurozone crisis has highlighted the unevenness of the European political economy. Super-profits reaped in core countries such as Germany were re-invested in state bonds of peripheral countries only in order to purchase yet more goods from the core. This circle could not go on forever and there is no potential solution from within neo-liberalism able to cope with this crisis (see Europe and the limits of neo-liberalism).

Europe and neo-liberalism

From the mid-1980s onwards, the European Union (EU) pursued a path of neo-liberal restructuring internally around the Internal Market programme and Economic and Monetary Union as well as externally in several enlargement rounds and its Global Europe free trade strategy (Bieler 2012). The Eurozone crisis, however, has shown the internal contradictions of this strategy. Neo-liberal restructuring in Europe has reached its limits.

In 1985,the EU embarked upon a radical strategy of neo-liberal restructuring. The Internal Market programme, institutionalised in the Single European Act of 1987, established the free movement of goods, services, capital and people by deregulating and liberalising national economies. Economic and Monetary Union (EMU) as part of the Treaty of Maastricht in 1991 further consolidated the neo-liberal course. In order to qualify for the Euro, countries had to comply with the convergence criteria including strict limits on budget deficits and national debt levels leading to a range of austerity budgets across Europe during the 1990s. The European Central Bank (ECB), in turn, was given the primary task of safe-guarding price stability, with a focus on economic growth being relegated to a secondary place at best. The Social Dimension, initially perceived by many as a potential counter-weight to economic restructuring, turned into an instrument of market building.