The (ir)revocability of Article 50 (Wightman): Iphigenia must reach the altar

The European Court of Justice (CJEU) is expected to deliver on Monday 10 December 2018 its ruling on whether the withdwal notification from the European Union can be unilaterally revoked (C-621/18 Wightman and others). 

Legally sound narratives have been put forward for almost all possible outcomes: from finding that the referral is inadmissible because it is hypothetical or irrelevant through a strict reading and application of the criteria for admissibility of preliminary references, to the possibility for unilateral revocation, as proposed by Advocate General Campos Sánchez-Bordona’s Opinionor indeed to a finding that the withdrawal notification cannot be revoked. 

Given this I believe that in choosing one of the various plausible legal narratives the political censor of the CJEU not only will it be switched on but it will be so in its most sensitive configuration. The Court has shown in many occasions its ability to adapt and respond masterfully to contextual political exigencies (for example in the case of C-370/12 Pringle). 

Μία πρώτη αποτίμηση της συμφωνίας για το Μακεδονικό

Με τον παρόν επιχειρώ μια πρώτη αποτίμηση της Τελικής Συμφωνίας για το Μακεδονικό που υπογράφηκε στις Πρέσπες στις 17 Ιουνίου του τρέχοντος. Εκκινώ από τα κύρια σημεία της συμφωνίας, αλλά επεκτείνομαι και σε πιο τεχνικά ζητήματα που, μέχρι σήμερα, δεν έχουν συζητηθεί επαρκώς.  Επιδίωξη μου είναι να συμβάλω με τρόπο εποικοδομητικό -τώρα ιδίως που οι τόνοι πέφτουν- στο διάλογο και στη νηφάλια αξιολόγηση της συμφωνίας. 

Ας μην το ξεχνάμε, η Συμφωνία του 1995 ήταν επαχθέστερη

Υπάρχει ενδεχομένως μία σειρά παρανοήσεων ως προς τα νομικά αποτελέσματα που παράγει η υπογραφή της Τελικής Συμφωνίας για το Μακεδονικό από τις δύο κυβερνήσεις στις 17 Ιουνίου στις Πρέσπες. Παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, η υπογραφή δεν θέτει τη συμφωνία σε ισχύ, δεν την καθιστά δηλαδή νομικά δεσμευτική για τα συμβαλλόμενα μέρη. Αυτό θα γίνει μόνον αν και αφού τα κοινοβούλια των δύο χωρών την κυρώσουν. Η συμφωνία προβλέπει ότι, μεταξύ άλλων, προϋπόθεση για κύρωση από τη χώρα μας είναι να αναθεωρήσει πρώτα η γείτων το Σύνταγμά της, σύμφωνα με τους όρους που θέτει η ίδια η συμφωνία. Από πλευράς μας, αφού κυρώσει τη συμφωνία η γείτων και πριν την κυρώσουμε εμείς (προτού δηλαδή τεθεί σε ισχύ η συμφωνία), θα ειδοποιήσουμε τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ ότι υποστηρίζουμε την αποστολή πρόσκλησης ένταξης της γείτονος στον οργανισμό αυτό. Αυτό δεν συνεπάγεται ένταξη. 

Ο «ελέφαντας στο δωμάτιο»

Εχει υποστηριχθεί ότι, υπογράφοντας την Τελική Συμφωνία για το Μακεδονικό στις Πρέσπες, η κυβέρνηση δέσμευσε νομικά διεθνώς τη χώρα μας. Οτι δηλαδή η συμφωνία, χωρίς να κυρωθεί πρώτα από την ελληνική Βουλή, είναι υποχρεωτική στη βάση του διεθνούς δικαίου. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Πέρα από μία «ήπια» υποχρέωση να συμπεριφερθούν αμφότερα τα συμβαλλόμενα μέρη με τρόπο καλόπιστο, που δεν θα υπονομεύει δηλαδή τα όσα η συμφωνία επιδιώκει, η σύμβαση των Πρεσπών δεν τίθεται σε ισχύ και δεν καθίσταται νομικά δεσμευτική παρά μόνο αφού κυρωθεί από τα Κοινοβούλια των δύο συμβαλλομένων κρατών. Επομένως, δεν τίθεται ούτε και ζήτημα καταγγελίας της, αλλά μη κύρωσης, δηλαδή μη θέσης αυτής σε ισχύ. Αν τεθεί σε ισχύ, το κείμενό της δεν προβλέπει τη δυνατότητα καταγγελίας. 

Μακεδονικό: Οι κίνδυνοι και οι λάθος εντυπώσεις

Κάποια χείρα, λιγότερο αόρατος από αυτή της αγοράς, έχει ήδη μετατοπίσει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος από το Μακεδονικό σε άλλα ζητήματα. Η διαπραγμάτευση, ωστόσο, για το θέμα αυτό φαίνεται πως προχωρά πλησίστια. Ένα παράθυρο ευκαιρίας ανοίγεται για λύση το οποίο δεν πρέπει να χαθεί. Όποιο κι αν είναι το σημείο αφετηρίας της σκέψης κάποιας/κάποιου, όποια κι αν είναι τα συναισθήματα από τα οποία ενδεχομένως κατακλύζεται, η λογική και το συμφέρον επιτάσσουν η χώρα μας να κινηθεί αποφασιστικά προς την κατεύθυνση συμβιβαστικής λύσης, αλλά και να δείξει στη διεθνή κοινότητα ότι συμπεριφέρεται καλόπιστα και συναινετικά, ώστε να κερδηθεί το (χαμένο μέχρι σήμερα) παιχνίδι των εντυπώσεων και να ενισχύσει η χώρα μας το (ασθενικό στα μάτια της διεθνούς κοινότητας) ηθικό έρεισμα στη διαφορά της με την ΠΓΔΜ.      

Όσοι αντιρατσιστικοί κι αν φτιαχτούν…

«Όντως, η ιδέα ότι οι ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές σχέσεις είναι φυσιολογικές δημιουργεί μία κατάσταση στην οποία [τα παιδιά] είναι πρόθυμα να εμπλακούν σε τέτοιας φύσης σχέσεις απλά και μόνο λόγω της περιέργειας που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του παιδικού μυαλού.» «Έως και 30% των παιδιών που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση είναι αγόρια, ενώ 70% είναι κορίτσια. [Δεδομένου] ότι όλοι οι δράστες είναι άρρενες, η ομοφυλοφιλική βία αποτελεί σημαντικό μέρος αυτών των περιπτώσεων […]». «[Η ενημέρωση] σχετικά με το μη παραδοσιακό σεξ [καθιστά] τα παιδιά πιο ευάλωτα στη σεξουαλική κακοποίηση.»