Whistleblowing: είναι άραγε η διαρροή κυβερνητικών πληροφοριών νόμιμη;

Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο Έντουαρντ Σνόουντεν, ένας τριαντάχρονος σχετικά χαμηλόβαθμος υπάλληλος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, αποφασίζει να διαρρεύσει σε αγγλική εφημερίδα έγγραφα και στοιχεία που αποδεικνύουν πως οι αμερικανικές υπηρεσίες, συλλέγουν προσωπικά ηλεκτρονικά στοιχεία εκατομμύριων πολιτών εντός και εκτός Αμερικής και, σε συνεργασία με τις αντίστοιχες Βρετανικές υπηρεσίες, υποκλέπτουν επικοινωνίες ξένων ηγετών και υψηλόβαθμων στελεχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η κόλαση είμαστε εμείς. Τρεις θέσεις για την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αναφορικά με τον αποκλεισμό των ομόφυλων ζευγαριών από το σύμφωνο συμβίωσης στην Ελλάδα

Τί κοινό έχει το να θέλεις να χτίσεις έναν τοίχο με βάση την ιταλική αρχιτεκτονική στη γαλλική επαρχία του 19^ουαιώνα με το να επιθυμείς να αναγνωρίσεις νομικά τη σχέση σου με άτομο του ιδίου φύλου σε μία άλλη ευρωπαϊκή επαρχία (ας την ονομάσουμε Ελλάδα) του 21^ου; Ιδού η απάντηση από την πένα του Stendhal: «Ένας τέτοιος νεωτερισμός θα στοίχιζε στον αστόχαστο [...] την αιώνια ρετσινιά του μη υγιώς σκεπτομένου, και θα τον θεωρούσαν χαμένο κορμί οι φρόνιμοι και μετριοπαθείς πολίτες, εκείνοι ακριβώς που διαφεντεύουν την υπόληψη του καθενός [...]. [...] οι φρόνιμοι αυτοί [...] ασκούν τον πιο καταθλιπτικό δεσποτισμό που μπορεί ποτέ να υπάρξει. [...] Η τυραννία της κοινής γνώμης –και, Θεέ μου, ποιας κοινής γνώμης!– [...]».[1]

To δίλημμα ανάμεσα σε ελευθερία έκφρασης και προστασία θρησκείας

Η αποδοκιμασία της καταδίκης από την ελληνική δικαιοσύνη για τη σελίδα στο Facebook του «γέροντα παστίτσιου» είναι δεδομένη. Χωρίς αμφιταλάντευση, στο δικό μου τουλάχιστον αξιακό σύστημα, σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, η ελευθερία έκφρασης προέχει της θρησκευτικής ευαισθησίας. Όχι, όμως, επειδή διαφορετικά είμαι λιγότερο «Ευρωπαίος», αλλά -πολύ απλά- διότι αυτό «πονάω» περισσότερο.